الفيلم "3 منازل" يوثق حياة السكان في الأحياء المقدسية التي تم فصلها عن القدس من خلال جدار الفصل. بعد أقامة الجدار, الذي بدأ إنشائه قبل عقد من الزمن, أصبحت حياة تلك العائلات التي تسكن خلفه مستباحة. تواجه العائلات إهمال خطير لإنعدام التطوير الأدنى لأحيائهم، وخاصة اليوم في ظل التهديدات بهدم منازلهم.
للمزيد...
 
 الفيلم "3 منازل" يوثق حياة السكان في الأحياء المقدسية التي تم فصلها عن القدس من خلال جدار الفصل. بعد أقامة الجدار، الذي بدأ إنشائه قبل عقد من الزمن، أصبحت حياة تلك العائلات التي تسكن خلفه مستباحة. تواجه العائلات إهمال خطير لإنعدام التطوير الأدنى لأحيائهم، وخاصة اليوم في ظل التهديدات بهدم منازلهم.
 

يفصل جدار ارتفاعه ثمانية أمتار وأكثر بين عدة أحياء فلسطينية شماليّ القدس تقع داخل منطقة نفوذها البلدية، وبين باقي أجزاء المدينة. ويسكن في هذه الأحياء عشرات آلاف السكّان [1].

وإذا كانت مجمل الأحياء الفلسطينية في القدس تواجه إهمالًا خطيرًا من طرف البلدية والسلطات الحكومية في مجال تلقي الخدمات، فإنّ وضع الأحياء الواقعة خلف الجدار أخطر بأضعاف. وبرغم أنّ الحديث يدور -كما أسلفنا- عن منطقة تقع داخل حدود بلدية القدس، وأنّ الذين يسكنون فيها هم مقيمون دائمون في دولة إسرائيل[2]، فإنّ هذه المنطقة تحوّلت منذ بناء جدار الفصل إلى مستباحة بشكل كامل. فالشرطة لا تحضر في هذه الأحياء، وحتى أنه يصعب إقناع تقنيّ بالدخول إلى هذه المنطقة من أجل إصلاح خلل ما. كما أنّ النقص في المباني لاحتياجات الجمهور، مثل المدارس، هو حادّ؛ والخدمات العادية مثل جمع النفايات والنظافة، أو ترميم وتزفيت الشوارع، باتت بالحدّ الأدنى أو اختفت كليًا؛ وساحات الألعاب والمتنزّهات وحتى أماكن وقوف السيارات أضحت بمثابة أُمنية فحسب.

والتوجّهات إلى أقسام البلدية والوزارات ليست مُجدية؛ حيث يبدو واضحًا أنّ لا أحد يرى بنفسه مسؤولا عن رفاهية السكان. وذكرت وسائل الإعلام في تموز 2012 أنّ رئيس البلدية، نير بركات، يخطط للطلب من الجيش الإسرائيلي أن يتولّى المسؤولية عن موضوع تزويد الخدمات لهذه المنطقة، بواسطة الإدارة المدنية[3]. وتوحي خطوات من هذا النوع لمستخدمي بلدية القدس بأنهم لا يتحمّلون أيّ مسؤولية بتوفير أيّ خدمة لسكان المنطقة، إذ أنّ مكانتهم كمقدسيين ترضخ لعلامة استفهام. وقد نشأ وضع ينطوي على التناقض: فمن جهة، لا توفر السلطات الإسرائيلية لهذه الأحياء الحدّ الأدنى الضروريّ، ومن الجهة الأخرى، تُمنع السلطة الفلسطينية من العمل في المنطقة بموجب اتفاقيات أوسلو، التي تحظر عليها العمل في مناطق القدس.

التهديد بهدم البيوت وانعدام التخطيط

وعلى مدار عقود امتنعت السلطات الإسرائيلية بالمطلق عن تنظيم تخطيطيّ، ولو في الحدّ الأدنى، للأحياء الواقعة وراء الجدار، ولذلك فإنه ليس بإمكان السكان الحصول على تراخيص للبناء. ومع غياب التخطيط والتنظيم يتم تنفيذ أعمال البناء في هذه الأحياء من دون تراخيص، وأحيانا من دون رقابة وإشراف. وعلى أيّ قطعة أرض شاغرة تنبت مبانٍ ضخمة مثل الفطريات بعد المطر، وتتسبّب بانهيار شبكات المياه والصّرف الصحيّ الضعيفة أصلاً. وبدلا من أن تقوم البلدية بواجبها في مجال التخطيط والسماح بتطوير المنطقة، فإنها استأنفت في العام الأخير -وبعد سنوات من الهدوء النسبي- سياسة هدم البيوت، وتقدمت للمحكمة بطلب إصدار أوامرَ هدم ضدّ عشرات المباني والبيوت في راس خميس وراس شحادة، التي تسكن فيهما مئات العائلات[4]. كذلك أجرت البلدية مسحًا للبناء بلا تراخيص في المنطقة، وبالإمكان القول إنه ستصدر في المستقبل القريب أوامرُ هدم أخرى.

أزمة المياه

في آذار 2014 توقف بشكل فجائيّ توفير المياه في منازل عشرات آلاف السكان في الأحياء راس خميس وراس شحاده وضاحية السلام ومخيم شعفاط. وإضطر أهالي الأحياء إقتناء المياه والتقليص في استهلاك المياه للشرب وللتنظيف وبافي الاستخدامات اليومية بشكل أساسيّ. في إطار التماس جمعية حقوق المواطن ومواطنين مقدسيين لمحكمة العدل العليا[5] جاء على لسان مندوبي شركة "هاجيحون- شركة المياه والمجاري البلدية في القدس، أنّ بنى المياه التحتية في المنطقة تناسب استهلاك 15،00 شخص، فيما تفيد تقديرات الشركة أنّ عدد السكان يتراوح بين 60،000-80،000. في حزيران 2014 أبلغت الدولة انها تطالب المحكمة منحها 90 يوم اضافي لفحص القضية ولطرح حلول.

عبور الحواجز بشكل يومي

إنّ سكان الأحياء الواقعة خلف الجدار مرتبطون ارتباطًا عضويًا بالقدس. كما كان قبل اقامة الجدار، يتعيّن عليهم الوصول إلى باقي أجزاء المدينة يوميًا لغرض العمل والدراسة وتلقي الخدمات الصحية والخدمات الأخرى، والزيارات العائلية، وسائر الاحتياجات الحياتيّة. لكنه يضطرّ الآن عشرات آلاف الرجال والنساء للمرور عبر حاجز في طريقهم إلى باقي أجزاء المدينة. ويمرّ سكان كفر عقب وسميراميس المقدسيين عبر حاجز قلنديا، الذي يستخدمه الآلاف من سكان المناطق أيضًا الذين يحملون تصاريح دخول إلى إسرائيل. ويتميز الحاجز والشوارع المؤدية إليه بازدحامات مرورية هائلة في جميع أيام الأسبوع، ويضطر العابرون الراجلون فيه لمواجهة الازدحام وفترات الانتظار الطويلة. ويمرّ سكان مخيم شعفاط للاجئين وراس خميس وراس شحادة وحيّ السلام عبر حاجز مخيم شعفاط، المخصّص لسكان المنطقة الذين يحملون بطاقة الهوية الإسرائيلية فقط (أي ليسوا من سكان المناطق).

المحكمة العليا صدّقت قبل سنوات قليلة مسارَ الجدار في المنطقة شريطة أن تهتمّ الدولة بالحفاظ على نسيج حياة السكان برغم الجدار والحواجز[6]، لكنّ هذا الوعود لا تُنفذ على أرض الواقع.

 


[1] عدد السكان الدقيق في هذه المناطق ليس معروفا. ووفقا لتقديرات نشرها في آذار 2011 مكتب تنسيق الشؤون الإنسانية التابع للأمم المتحدة (OCHA)، فإنّ عدد السكان في هذه المناطق يبلغ 55,000 (East Jerusalem: key humanitarian concerns, United Nations – Office for the Coordination of Humanitarian Affairs، الصفحات 68 – 69). ووفقا للإحصاء السنوي لمعهد القدس للدراسات الإسرائيلية من العام 2013، فإنّ 35,000 فلسطيني يحملون بطاقة هوية إسرائيلية يسكنون في الأحياء الفلسطينية الواقعة خلف السور (معهد القدس للدراسات الإسرائيلية، الإحصاء السنوي للقدس للعام 2013، عدد السكان وفقا للأحياء، , http://jiis.org.il/.upload/yearbook2013/shnaton_C1413.pdf). تقديرات أخرى تشمل الفلسطينيين حملة بطاقات الهوية الإسرائيلية والفلسطينيين حملة بطاقات الهوية الفلسطينية تصل إلى 100,000 نسمة.

[2] يحمل سكان القدس الشرقية بطاقات هوية إسرائيلية وهم، في غالب الأحيان، ذوو مكانة مقيمون دائمون في إسرائيل. وأقلية بينهم هم مواطنون في الدولة.

[3] حاييم لفينسون ونير حسون، القدس تسعى إلى نقل المسؤولية عن أحياء تقع خلف الجدار إلى الجيش الإسرائيلي، هآرتس، 24.7.2012. يُنظر أيضا توجه جمعية حقوق المواطن إلى رئيس البلدية بركات،26/7/2012 https://law.acri.org.il/he/?p=22979.

[5] محكمة العدل العليا 14/2335 صندوقة ضد السلطة الحكومية للمياه والمجاري

https://law.acri.org.il/ar/?p=3899

[6] في إطار ملف المحكمة العليا 05/6193 لجنة سكان راس خميس ضد السلطة المخولة بموجب قانون تسوية الاستيلاء على أراض (قرار حكم من يوم 25/11/2008).

 
הסרט '3 בתים' מתעד את החיים בשכונות הירושלמיות, שהופרדו משאר חלקי העיר על ידי חומת ההפרדה. בעקבות הקמת החומה, שבנייתה החלה לפני כעשור, חייהם של עשרות אלפי תושבי האזור הפכו הפקר. בהיעדר השקעה מינימאלית מצד הרשויות, מתמודדות המשפחות עם הזנחה חמורה, וכעת, עם איומים בהריסת בתיהן.
קראו עוד...
 

הסרט '3 בתים' מתעד את החיים בשכונות הירושלמיות, שהופרדו משאר חלקי העיר על ידי חומת ההפרדה. בעקבות הקמת החומה, שבנייתה החלה לפני כעשור, חייהם של עשרות אלפי תושבי האזור הפכו הפקר. בהיעדר השקעה מינימאלית מצד הרשויות, מתמודדות המשפחות עם הזנחה חמורה, וכעת, עם איומים בהריסת בתיהן.






 






חומת בטון בגובה שמונה מטרים ויותר מפרידה בין כמה שכונות פלסטיניות בצפון ירושלים, הממוקמות בתוך שטחה המוניציפלי, לבין שאר חלקי העיר. בשכונות אלה מתגוררים כמה עשרות אלפי תושבים.[1]




 





אם כלל השכונות הפלסטיניות שבירושלים מתמודדות עם הזנחה חמורה מצד העירייה והרשויות הממשלתיות בתחום קבלת שירותים, הרי בשכונות שמעבר לגדר המצב חמור פי כמה. אף שמדובר, כאמור, בשטח שנמצא בתוך הגבולות המוניציפליים של ירושלים, והגם שמתגוררים בו תושבי קבע של מדינת ישראל,[2] מאז בניית גדר ההפרדה הפך האזור הפקר גמור. בשכונות אלה אין נוכחות של משטרה, וקשה אפילו לשכנע טכנאי להיכנס לאזור כדי לתקן תקלה. המחסור במבנים לצורכי ציבור, דוגמת בתי ספר, הוא אקוטי; שירותים סטנדרטיים כמו איסוף אשפה וניקיון, או שיפוץ וריבוד כבישים, הפכו מינימליים או נעלמו לגמרי. מגרשי משחקים, פארקים ואפילו מפרצי חניה הם בגדר משאלות לב בלבד.




 





פניות התושבים אל אגפי העירייה ואל משרדי ממשלה אינן מועילות; ניכר כי איש אינו רואה עצמו אחראי לרווחת התושבים. ביולי 2012 דווח בתקשורת כי ראש העיריה ניר ברקת מתכוון לבקש מצה"ל ליטול אחריות בנושא אספקת שירותים לאזור, באמצעות המינהל האזרחי.[3]




 





איום בהריסות בתים והעדר תכנון






 





במשך עשורים נמנעו הרשויות הישראליות לחלוטין מהסדרה תכנונית, ולו מינימלית, של השכונות שמעבר לגדר, ובשל כך אין באפשרותם של התושבים לקבל היתרי בנייה. בהיעדר תכנון והסדרה מתבצעת הבנייה בשכונות אלה ללא היתר, ולעתים באופן בלתי מבוקר. בנייני ענק צצים כפטריות אחרי הגשם על כל מגרש פנוי, וגורמים לקריסתן של תשתיות המים והביוב, החלשות ממילא. במקום למלא את חובתה בתחום התכנון ולאפשר פיתוח של האזור, בשנת 2013 חידשה העירייה את מדיניות הריסות הבתים (לאחר כמה שנים שקטות יחסית), ופנתה לבית המשפט בבקשה למתן צווי הריסה לעשרות בניינים ובתים בראס ח'מיס ובראס שחאדה, שבהם מתגוררות מאות משפחות.[4] העירייה גם ערכה מיפוי של הבנייה ללא היתר באזור, ואפשר להניח שבעתיד הקרוב יוצאו צווי הריסה נוספים.




 





משבר המים






 





במרץ 2014 פסק לפתע זרם המים בבתיהם של עשרות אלפי תושבי השכונות ראס ח'מיס, ראס שחאדה, שכונת השלום ומחנה הפליטים שועפאט. התושבים נאלצו לרכוש מים ולצמצם משמעותית את צריכת המים לשתיה, לניקיונות ולשאר צורכי היומיום. במסגרת עתירה לבג"ץ של האגודה לזכויות האזרח ותושבי השכונות[5] מסרו נציגי הגיחון, תאגיד המים והביוב של ירושלים, כי תשתיות המים באזור מתאימות לצריכה של 15,000 איש, בעוד שמספר התושבים הוערך על ידם ב-80,000-60,000. בחודש יוני הודיע המדינה כי היא מבקשת מבג"צ 90 יום נוספים כדי לבחון הנושא ולהציע פתרונות.




 





מעבר יומי במחסומים






 





תושבי השכונות שמעבר לגדר קשורים בטבורם לירושלים. כמו לפני הקמת החומה, עליהם להגיע לשאר חלקי העיר מדי יום ביומו לצורכי עבודה, לימודים, קבלת שירותי בריאות ושירותים אחרים, ביקורי משפחה, ושאר צורכי החיים. אלא שכעת נאלצים עשרות אלפי האנשים והנשים לעבור דרך מחסום בדרכם אל שאר חלקי העיר. תושבי כפר עַקַבּ וסמירמיס הירושלמים עוברים דרך מחסום קלנדיה, המשמש גם אלפים מתושבי השטחים שמחזיקים באישורי כניסה לישראל. המחסום והכבישים המובילים אליו מתאפיינים בעומסי תנועה אדירים בכל ימות השבוע, והעוברים בו רגלית נאלצים להתמודד עם דוחק ועם זמני המתנה ארוכים. תושבי מחנה הפליטים שועפט, ראס ח'מיס, ראס שחאדה ושכונת השלום עוברים דרך מחסום מ.פ. שועפט, המיועד רק לתושבי האזור המחזיקים בתעודת זהות ישראלית (דהיינו, לא לתושבי השטחים).




 





לפני שנים אחדות אישר בג"ץ את תוואי הגדר באזור בתנאי שהמדינה תדאג לשמור על מרקם החיים של התושבים על אף החומה והמחסומים,[6] אולם בפועל הבטחות אלה אינן ממומשות.





 



























[1] מספר התושבים המדויק באזורים אלה אינו ידוע. לפי הערכות שפרסם במרץ 2011 משרד האו"ם לתיאום עניינים הומניטריים (OCHA) הוא עומד על 55,000 (East Jerusalem: key humanitarian concerns, United Nations – Office for the Coordination of Humanitarian Affairs, בעמ' 69-68). לפי השנתון הסטטיסטי של מכון ירושלים לחקר ישראל לשנת 2013, 35,000 פלסטינים המחזיקים תעודות זהות ישראליות מתגוררים בשכונות הירושלמיות מעבר לחומה (מכון ירושלים לחקר ישראל, השנתון הסטטיסטי לירושלים לשנת 2013, מספרי תושבים לפי שכונות, http://jiis.org.il/.upload/yearbook2013/shnaton_C1413.pdf). הערכות אחרות, הכוללות הן פלסטינים בעלי תעודת זהות ישראלית והן פלסטינים בעלי תעודת זהות פלסטינית, מגיעות עד 100,000 תושבים.










 










[2] תושבי ירושלים המזרחית מחזיקים בתעודות זהות ישראליות והם, על פי רוב, בעלי מעמד של תושבי קבע בישראל. מיעוטם הם אזרחי המדינה.










 















[3] חיים לוינסון וניר חסון, י-ם מבקשת להעביר אחריות על שכונות מעבר לגדר לצה"ל, הארץ, 24.7.2012.









ראו גם פניית האגודה לזכויות האזרח לראש העיריה ברקת, 26.7.2012, https://law.acri.org.il/he/?p=22979










 
















 















[5] בג"ץ 2235/14 סנדוקה נ' הרשות הממשלתית למים ולביובhttps://law.acri.org.il/he/30915










 










 
The film ‘3 Houses’ was filmed in two neighborhoods of Jerusalem, which have been cut off from the rest of the city by the Separation Barrier. Tens of thousands of residents live in these neighborhoods, which are located within the municipal boundaries of Jerusalem. Since construction of the wall began about a decade ago, the area has been utterly neglected and slowly turned into a no-man's-land, where today, families must also face the threat of home demolitions.
Read more...
 

‘3 Houses’ was filmed in the neighborhoods of Jerusalem cut off from the rest of the city by the Separation Barrier. Since construction of the wall began a decade ago, the area has been utterly neglected by the municipality and become a no-man's-land. Now, in addition to the hardships of daily life without police, schools, waste removal, or other basic services, the residents of these neighborhoods must also contend with threats that their homes will be demolished by the city.

 A concrete wall over eight meters high separates several Palestinian neighborhoods of Jerusalem from the rest of the city. Tens of thousands of residents live in these areas,[1] which are located within Jerusalem's municipal boundaries.

While the provision of services throughout the Palestinian neighborhoods of Jerusalem is lagging, the situation of the neighborhoods beyond the separation barrier is significantly worse. Despite the responsibility of the Israeli authorities to safeguard the rights of Palestinian Jerusalemites (who are permanent residents of the State of Israel),[2] these areas have been completely neglected since the construction of the separation barrier. There is an acute lack of public facilities such as schools, post offices, and health clinics. There is no police presence, and infrastructure ranges from inadequate to nonexistent, as city workers are loath to enter the area. Standard services such as waste collection, street cleaning, and road repairs have become infrequent or have disappeared completely. Playgrounds, parks and even parking bays have become pipe dreams.

Requests for assistance addressed to municipal departments and government ministries have been ineffective. In July 2012, the media reported Jerusalem Mayor Nir Barkat's intent to request that the military take official responsibility for supplying services to the areas, via the Civil Administration.[3] Steps of this nature indicate to Jerusalem municipal workers that they bear no responsibility for the needs of this area’s residents, whose status as Jerusalemites is often undermined. An absurd situation has come to pass whereby, on the one hand, the Israeli authorities are not providing these neighborhoods with the bare necessities and, on the other hand, the Palestinian Authority is prevented from operating in the area by virtue of the Oslo Accords, which prohibit it from operating within the Jerusalem boundaries.

Threat of home demolitions and lack of planning

For decades, the Israeli authorities have neglected to conduct city planning in these neighborhoods. The lack of an official urban plan makes it impossible for building permits to be issued. In the absence of planning and regulation, construction in these neighborhoods is carried out without permits, and in an unregulated manner. Like mushrooms after the rain, massive buildings have sprung up on every available plot in recent years, leading to the collapse of already weak water and sewage infrastructure.

After a few years of relative quiet, instead of fulfilling its obligation for planning and enabling development in the area, the Jerusalem Municipality renewed its policy of home demolitions. In 2013, the municipality asked the courts to authorize the demolition of dozens of buildings and houses in the Ras Khamis and Ras Shehada neighborhoods, affecting hundreds of families.[4] The municipality also began to map unlicensed construction in the area which is likely result in additional demolition orders.

A water crisis

In March 2014, water supplies were cut off almost completely in the homes of tens of thousands of residents living in Ras Khamis, Ras Shehada, Dahiyat a-Salam and the Shuafat Refugee camp. Families were forced to purchase water and to significantly reduce water consumption for cleaning, drinking, and other daily activities. In response to an urgent petition to the High Court of Justice submitted by ACRI on behalf of the residents,[5] the Hagihon water utility, which provides water and sewage treatment in Jerusalem, admitted that the water infrastructure of the area can support some 15,000 residents, and that they estimate approximately 60,000-80,000 people reside in these four neighborhoods. In June the State asked the court for an additional 90 days to further examine the problems of water connection and its possible solutions.

Daily passage through checkpoints

The residents of the neighborhoods beyond the separation barrier are intimately connected to Jerusalem. As in the past - before the construction of the barrier - they must reach the rest of the city for work, study, family visits and to access healthcare and other services. Tens of thousands of people are forced to cross daily through a checkpoint on their way to other parts of the city.

The Jerusalem residents of Kfar Aqab and Samiramis cross through the Qalandiya Checkpoint, which is also used by thousands of residents of the Palestinian territories who hold entry permits into Israel. The checkpoint and the roads that lead to it are renowned for the massive traffic jams that take place every day of the week, and those crossing are forced to contend with overcrowding and long wait-times. Residents of the Shuafat refugee camp and the surrounding neighborhoods of Ras Khamis, Ras Shehada and Dahiyat a-Salam cross through the Shuafat Refugee Camp Checkpoint, which is designated for use only by residents of the area who hold Israeli identity cards (i.e. not residents of the West Bank).

Only a few years ago, the High Court of Justice approved the route of the separation barrier through the area on the condition that the state ensure that the normal routine of residents would continue in spite of the wall and the checkpoints.[6] In practice, these promises have gone unfulfilled.


[1] The exact number of residents in these areas is unknown. According to estimates published in March 2011 by the UN Office for the Coordination of Humanitarian Affairs (OCHA), the number of residents in these areas is as many as 55,000 (East Jerusalem: Key Humanitarian Concerns. United Nations – Office for the Coordination of Humanitarian Affairs, pp. 68-69) http://www.ochaopt.org/documents/ocha_opt_jerusalem_report_2011_03_23_web_english.pdf. According to the Jerusalem Institute for Israel Studies' 2013 Statistical Yearbook, 35,000 Palestinians who hold Israeli identity documents live in Jerusalem neighborhoods beyond the separation barrier (Jerusalem Institute for Israel Studies, The Statistical Yearbook for Jerusalem 2013 edition, Population of Jerusalem, by Age, Quarter, Sub-Quarter and Statistical Area, http://jiis.org.il/.upload/yearbook2013/shnaton_C1413.pdf). Other estimates, which include both Palestinian holders of Israeli IDs and Palestinian holders of PA IDs, approach 100,000 residents.

[2] Residents of East Jerusalem hold Israeli IDs. The majority of them are considered permanent residents of Israel, while a minority are citizens.

[3] Chaim Levinson and Nir Hasson, Jerusalem municipality asks IDF to take responsibility for residents who live east of the separation fence, Haaretz, 24 July 2012, http://www.haaretz.com/news/diplomacy-defense/jerusalem-municipality-asks-idf-to-take-responsibility-for-residents-who-live-east-of-the-separation-fence-1.453149.

See also ACRI’s appeal to Jerusalem Mayor Barkat, 26 July 2012, https://law.acri.org.il/he/?p=22979 [Hebrew].

[4] Nir Hasson, Jerusalem orders demolition of apartment buildings in Arab neighborhoods, Haaretz, 4 November 2013, http://www.haaretz.com/news/diplomacy-defense/.premium-1.556071.

[5] HCJ 2235/14 Sanduqa v. National Water and Sewage Authority

https://law.acri.org.il/en/2014/03/25/ej-water-petition/

 
 
 
إعداد وإخراج: عمري شنهار
إنتاج: رونيت سيلع، مارك غري
تصوير: حنا أبو سعدى، عيسى قمصية
موسيقى تصويرية: يوفال شنهار
تسجيل: شيراز رشماوي
موسيقى وكمان: يحزقيل راز, غلعاد وايس
اون لاين: روعي ليندنباوم
 
בימוי ועריכה: עמרי שנהר
הפקה: מארק גריי, רונית סלע
צילום: חנא אבו סעדא, עיסא קומסיה
הקלטה: שיראז רשמאווי
עיצוב פסקול: יובל שנהר
מוזיקה: יחזקאל רז, גלעד וייס
אונליין: רועי לינדנבאום
 
Edited and Directed by:
Omri Shenhar
Cinematography:
Hanna Abu Saada, Issa Qumsiya
Produced by:
Ronit Sela, Marc Grey
Sound Recordist:
Shiraz Rashmawi
Soundtrack
Design: Yuval Shenhar
Music:
Yehezkel Raz, Gilad Weiss
Online Editor: Roy Lindenbaum
 
עיצוב: Grotesca design | פיתוח: TechnoCraft פתרונות אינטרנט TechnoCraft - פתרונות אינטרנט